W tej kolędzie kto tu  będzie każdy się ucieszy,
A kto co ma podarować niech chętnie pośpieszy.
Dać dary z tej miary dla Pana małego,
By zdobyć po śmierci zbawienia wiecznego.

Kuba stary niesie dary - masła na talerzu,
Sobek parę gołąbeczków takich jeszcze w pierzu.
Wziął Tomek gomółek i jajeczko gęsie,
Bartek nie miał co dać – stare kości trzęsie.

Walek sprawił tłuste raki nie rychło z wieczora.
Nałożywszy dwie kobiele biegł z nimi przez pola.
Aż tu strach napotkał Walka nieboraka.
Dwa wilki stanęły niedaleko krzaka.

Gdy obaczył owe gady podskoczył wysoko.
Wielkim strachem przestraszony podbił sobie oko.
Uciekał przez krzaki. Podarł se chodaki.
Wilcy mu targali z kobieliny raki.

Szymek wziął kozę na powróz. Prowadzi do Pana.
Śpiewa sobie, wykrzykuje dana moja dana.
Koza się zbrykała, powróz mu urwała.
Skoczywszy jak dzika do lasu bieżała.

On porwawszy się prędziuchno biegł za nią przez krzaki.
Koza skacze jak szalona, spłoszyły ją ptaki.
Uchwycił za ogon trzymając co mocy,
A koza fiknęła, podbiła mu oczy.

A tak wziął konia za uzdę, nie miał go kto wsadzić; 
Wstyd mu było jak jałówkę za sobą prowadzić;
Chciał wskoczyć na konia, potłukł sobie boki,
A wilcy go targali, ścigając go w skoki.

Stach kudłaty, chłop bogaty, wziął czerwony złoty;
Nie chciał się nikomu kłaniać, biegł prędko do szopy;
Uderzył Jurka w brzuch, aż mu kiszki wzruszył,
A Jurko go za łeb, kudły mu osmuszył.

Głupi Wojtek, goląc głowę, mówił: łatwiej będzie
Po kolędzie sperki zbierać, gdzie które nabędzie:
Biegł Wojtek bez włosów po śniegu, po grudzie,
Cieszą się, śmieją się, cha cha cha cha, ludzie.

Maciek biegł po ślizkim lodzie, wybił sobie zęby;
A pragnąc mleko połykać, leciało mu z gęby:
Biegł prędko i upadł, rozbił z mlekiem dzbanek;
Smucił się, żałował, gdy miał ten trafunek.

Przeto wszyscy oddawajmy temu dary.
Pan to dobry, wszystkim szczodry. Przyjmie nas do chwały.
Niech będzie, niech będzie Jezu pochwalony,
Który jest, który jest w żłobie położony.